Er wordt gezegd dat (hoog)begaafde kinderen makkelijk leren, nieuwe dingen snel oppakken en oplossen, geen instructie of begeleiding nodig hebben en van hun eigen fouten leren. Dit gebeurt wel in een omgeving waarin zij gezien worden en mogen zijn zoals ze zijn. Het kind erkennen in zijn hoge intelligentie is één facet, een ander zeer belangrijke facet is het welbevinden. Welbevinden groeit wanneer het kind, sociaal- emotioneel een goede ontwikkeling doormaakt. Hierin wordt onderscheid gemaakt tussen de sociale ontwikkeling, het omgaan met andere kinderen en hoe zij daar op moeten leren reageren en de emotionele ontwikkeling, waarbij het kind zich afvraagt; ‘wie ben ik’ en ‘waar liggen mijn grenzen?’ Hoe ervaart het kind zijn omgeving?

In de literatuur beschrijft M. Kooyman (2008) in zijn boek Hoogbegaafdheid, dat zie je zó! een (hoog)begaafd kind als een snelle en slimme denker die complexe zaken aan kan en opvalt door nieuwsgierigheid en gedrevenheid. Vaak is het kind sensitief en beleeft de wereld emotioneel en intens. Zij hebben behoefte aan het creëren van nieuwe dingen.

In een goede sociale omgeving zijn regels belangrijk en is de interactie van belang, dit vormt het pedagogisch klimaat waarin het kind zich wel bevindt wat vervolgens een positieve invloed heeft op zijn functioneren. De volwassenen doen er toe in de omgeving van het kind, zij dienen de omgeving zo in te richten dat het kind in zijn behoeften wordt gezien en dat het kan ontwikkelen naar zijn vermogen en zich kan welbevinden. Het (hoog)begaafde kind zien in zijn totaliteit, vraagt inlevingsvermogen en kennis. Gardner ( 2002) stelt dat het vooral gaat om het verschil tussen de Latente begaafdheid, intelligentie die in potentie aanwezig is, en de Manifeste begaafdheid waarbij het gaat om het zichtbaar doelgericht en productief zijn.

De (hoog)begaafde kinderen hebben begeleiding nodig zij moeten zelfvertrouwen leren ontwikkelen. Zelfvertrouwen ontwikkelt wanneer wij als volwassenen hen leren om uitdagingen en inspanningen aan te gaan, hiervan te genieten en het maken van fouten te beschouwen als de weg naar de beheersing van nieuwe kennis. Zonder de juiste begeleiding gaat het mis en gaan deze kinderen reageren met lastig gedrag, keren zich in zichzelf of gaan mogelijk onderpresteren door faalangst of perfectionisme.