Mijn eerste blog is al geplaatst…iets met blinde vlek…

In deze blog stel ik mij voor en open naar je op.

Vorige week kon je mijn eerste blog al lezen, het ging over spelvormen, waar het hart vol van is…spelontwikkeling, spelend leren, kleuters in ontwikkeling en dan vooral stapsgewijs want we gaan niet aan de ontwikkeling van het jonge kind trekken, dat doen we ook niet aan gras, toch?

Alle begin is wennen dus ook een blog starten. Ik maakte de fout door jullie direct mee te nemen in de verschillende fasen van ontwikkeling van het kind via de spelvormen. Dat is mijn enthousiasme zeg maar, mijn blinde vlek,  ik wil jullie graag meenemen in mijn blogs maar kan jullie er niet naartoe trekken. Degenen die mij al kennen weten dat ik gepassioneerd kan vertellen over het jonge kind. Voor wie dit nog niet weten stel ik mij dus eerst voor en herstel ik hiermee mijn fout om dit niet in mijn eerste blog te doen, fouten maken maakt je wijzer, heb ik ontdekt.

Mijn naam is Petra van de Kraats- Hop, ik ben na 33 jaar onderwijservaring als leerkracht en intern begeleider onderbouw, voor mijzelf begonnen als zelfstandig ondernemer in het onderwijs. De aanleiding was het schrijven van ons boek Stapsgewijs onderwijs: het kind centraal! Visie op onderwijs aan 3- 7  jarigen. Noordhoff Uitgevers, 2018. Als auteurs, Ineke Oenema- Mostert, Harry Janssens, Gerda Woltjer en mijzelf vormden we een sterk kwartet en deelden we dezelfde visie rondom de ontwikkeling aan het jonge kind. De samenhang in ons boek wordt benoemd in de golden circle van Sinek;

‘Hoe verklaar je dat dingen niet gaan zoals jij verwacht dat deze zouden moeten gaan?’.

De vraag die ik en ik denk jij, ieder op zijn tijd, zichzelf stelt.

In ons boek hebben we de samenhang gezocht tussen het waarom, waarom geef ik onderwijs op deze wijze, het hoe, hoe kan het anders en het wat, wat heeft het kind nodig om zijn eigen te ontwikkeling te mogen lopen?

Waarom is het onderwijs aan het jonge kind zo moeilijk?

Als moeder van inmiddels drie jongvolwassenen, gaf ik mijn kinderen de ruimte om zich te ontwikkelen, soms dacht ik, geef ik te veel ruimte en dan bleek dat grenzen, regels stellen naast ruimte geven ook veiligheid biedt. Nu bijna 30 jaar later zien mijn man en ik als ouders dat het goed met hen gaat en genieten wij van hen en inmiddels ons eerste kleinkind. En ook raakt dit weer mijn passie wanneer ik de ontwikkeling van ons 14 maanden jonge kleinkind zie. Ik probeer dit zoveel mogelijk te volgen en pas er zelfs mijn trainingen op aan om in Den Haag te kunnen overnachten, file vermijden is dus niet echt de reden.

Even een inkijkje, ons kleinkind, hij stond met 9 maanden en liep langs de stoel, stak over naar een dicht bijstaande televisiekast want dat trok zijn aandacht en bleef staan kijken. Hij ging vanaf 13 maanden zelfstandig lopen, na eerst te gaan staan, te kijken, te overdenken, ‘hoe kom ik daar waar ik naar toe wil en het liefst snel’, een heel proces! Hij nam zijn tijd, met vallen en weer opstaan met mama en papa in zijn omgeving, een kind dat zijn eigen ontwikkeling loopt op zijn eigen tijd.

Ik loop mijn eigen proces in ontwikkeling. Om de eerste stappen te maken moet je durven loslaten en ga je ontdekken. Daar heb je een veilige basis voor nodig waar je op terug kunt ‘vallen’ voor als het nog niet gaat zoals je denkt dat het gaat. Die basis heb ik door een goed fundament van kennis en ervaring maar dat alleen is niet genoeg want ga je daarop ‘varen’ dan is je passie, je enthousiasme, je wilskracht, je doorzettingsvermogen tegelijkertijd ook je valkuil, spreek ik uit ervaring!

‘Wees geen Don Quichot’, zei mijn man.

Daar bedoelde hij mee dat ik zo gepassioneerd ben en zo graag inspireer dat het mijzelf pakt en niet meer loslaat. Te graag willen en de ‘hele wereld’ wel wil wakker schudden.  Geduld, ‘plant een zaadje en laat het ontwikkelen’ zei Gerda Woltjer en Harry Janssens zei eens, ‘je bent wel stellig’, dit zijn leer momenten geweest. Dit naast de recensies die ik ontvang dat ik kan meebewegen en aanvoelen in wat er nodig is in een team wat voor mij zit, is ontwikkelen, het is een groei proces geweest, niet duwen en vooral niet trekken. ‘Vallen en opstaan en vooral doorgaan, wat er ook gebeurt’, hoor ik mijn vader nog zeggen.

Ondernemen en onderwijzen wat lijkt het veel op elkaar. Je wilt je kennis en ervaring overbrengen, het met een ander delen en aan de andere kant is het afstemmen in je aanbod, afstemmen op het team, afstemmen op het kind in zijn eigen ontwikkelingsproces. Ontdekken wat de basisbehoeften zijn om de ontwikkelingsdrang zijn eigen gang te laten gaan, een relatie opbouwen, veiligheid bieden en vertrouwen geven dat ontwikkelen tijd en energie kost, tijd om de competenties te ontwikkelen en laten ontdekken dat de ander het zelf ook kan, even stilstaan en overdenken, trots zijn om uiteindelijk autonomie te (laten) ervaren in het proces van zelfontplooiing.

Dit is mijn persoonlijke verhaal, dit is mijn tweede blog, graag neem ik je mee in mijn volgende blogs. je zult zien dat je er nog niet op kunt reageren, dit hebben we bewust nog even uitstaan,

Waarom?

Omdat ik mij nog kwetsbaar voel in mijn nieuwe fase van het bloggen, geef mij éven tijd in dit proces. Tot de volgende stap, dank je wel!